Weerhandig, een site van een ervaringsdeskundige CVA-er waar ik éénhandige hulpmiddelen verkoop, een blog schrijf en handige tips geef. Nieuw: ik ben ook als spreker te huur.

Gelukkig zijn is een keuze, elke dag opnieuw.

Zo dat heb ik maar gezegd. Nou ja gezegd... spreken is sinds mijn herseninfarct in 2007 niet mijn grootste hobby. Dan druk ik me nog voorzichtig uit. Mijn rechterarm is totaal verlamd, dat is onhandig. Mijn rechterbeen is vanaf mijn knie verlamd, dus ik loop met een stok. Beetje opletten, vlakke ondergrond kiezen, daar is ook overheen te komen.

Maar spreken? Vooral in gezelschap. Eerst is daar het probleem dat de afasie veroorzaakt. Dat ik niet op het goede woord kan komen, moeite heb een grammaticaal correcte zin te formuleren. Als het in mijn hoofd op orde is, moet het mijn hoofd nog uit. Dan speelt de apraxie (Google maar) mij parten, sommige woorden krijg ik letterlijk mijn strot niet uit. Tegen de tijd dat ik het voor elkaar heb is het gesprek al weer drie onderwerpen verder.

Zoals bij veel mensen met een NAH is een deel van mijn handicap niet zichtbaar voor de buitenwereld. De afasie, apraxie, geheugen van niks, veel meer slaap nodig... en dat is lastig. Daarmee stuit ik regelmatig op onbegrip. Toch zeg ik “Gelukkig zijn is een keuze”. Wel een keus die ik elke dag opnieuw maak .Soms meerdere keren per dag, en (laat ik maar eerlijk zijn) af en toe een half dagje niet.

Ik praat wel veel meer. Privé heb ik geen keus, mijn vriendin praat mij niet alleen de oren van het hoofd, ze vraagt me ook de oren van het hoofd. Dus ik moet wel. Liever uit ik mij in gesc hreven taal. Inmiddels deel ik mijn ervaringen via een blog “de vrolijke belevenissen van iemand die een beroerte gehad heeft” 

Er zijn mensen die na een beroerte een ander karakter hebben. Dit lijkt bij mij niet zo te zijn. Eigenwijs ben ik nog steeds. Met mijn drie-wiel ligfiets race ik keihard door de stad, even niet gehandicapt zijn. En ik blijf uitdagingen opzoeken. Toch die roltrap nemen of ... en dat is misschien wel de grootste uitdaging ... binnenkort gaat mijn blog ‘live’ en ben ik als spreker te boeken.

Zei ik dat echt? Ik, spreker? Ja! Veel collega beroerte slachtoffers herkennen zich in mijn blog. Het is fijn hen op die manier, met een vleugje humor, een hart onder te riem te steken. Maar eigenlijk is het nog mooier, als een deel van de herkenning wegvalt. Als mensen die na mij een beroerte krijgen minder ‘tegen dingen aanlopen’ en het gestuntel uit mijn blog niet herkennen. Daarom ga ik spreken. Voor lotgenoten, maar vooral voor professionals, zodat nooit meer iemand die halfzijdig verlamd is tijdens de revalidatie een (tweehandige) rollator aangeboden krijgt.

Groet Siemon Vroom | Ervaringsdeskundige